Η παραδοσιακή προσέγγιση για το σχεδιασμό ανοιχτών χώρων είναι να προγραμματίζονται με έναν σχετικά καθορισμένο σκοπό. Μόλις αναμορφωθούν οι χώροι, η κοινότητα αναμένεται να τους χρησιμοποιήσει με τους πολύ συγκεκριμένους τρόπους. Τέτοια άκαμπτα σχέδια συχνά αγωνίζονται να καλύψουν τις ποικίλες ανάγκες ενός αυξανόμενου πληθυσμού και να εξυπηρετήσουν τις εξελισσόμενες προτιμήσεις.
Για να αναμορφωθεί πραγματικά ένα πάρκο ανταποκρινόμενο στις σημερινές ανάγκες της κοινότητας, οι νέες προτάσεις πρέπει να παρέχουν σημαντική ευελιξία από την αρχή χρησιμοποιώντας σχεδιαστικές πρακτικές που βασίζονται στο συμμετοχικό σχεδιασμό, με την επικέντρωση σε χώρους πολλαπλών χρήσεων (νησίδες δραστηριοτήτων) και τις νέες τεχνολογικές εξελίξεις γύρω από την κινητή υποδομή,
Ποιες είναι όμως αυτές οι δραστηριότητες που έχουν χάσει τη ζήτησή τους, ποιες είναι δημοφιλείς σήμερα τάσεις και τεχνολογίες που αναδύονται, πως ανταποκρίνονται τα πάρκα που έχουν σχεδιαστεί πριν από δεκαετίες στις σημερινές προκλήσεις, τις σημερινές ανάγκες, το σημερινό τρόπο ζωής; Ποια σχεδιαστική διαδικασία ενδείκνυται στο σχεδιασμό των Δημόσιων χώρων σε πιο επίπεδο και χρόνο;
Η συν-δημιουργία με τις κοινότητες είναι ένα μοναδικό εργαλείο για να επιτευχθεί καθολική διαβούλευση σε οριζόντιο και κάθετο επίπεδο (ανώτερο επίπεδο συμμετοχικού σχεδιασμού), καθώς οι μέχρι σήμερα πρακτικές τείνουν να χειραγωγούν αντί να εμπνέουν τους πολίτες. Το αίσθημα του ¨ανήκειν¨ αντικατοπτρίζεται στον ρόλο του χρήστη ως συνδημιουργού και αναδεικνύεται τελικά στη βασικότερη παράμετρο σχεδιασμού.
Η περίπτωση του Μητροπολιτικού Πάρκου Τρίτση στην Αθήνα είναι μια πιλοτική πρόταση που περιέχει τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Ενσωματώνει και προωθεί τις νέες ευρωπαϊκές αξίες και αρχές λειτουργίας του NΕB όπως παρακάτω παρουσιάζονται.
Comments